Dubbel anders zijn

Ik vind het heel spannend om deze blog te publiceren omdat dit een hele persoonlijke wordt. Mijn vorige blogs gingen uiteraard ook over mijzelf en mijn leven maar deze voelt alsof ik in mijn naakie ga, haha!

Deze blog geeft een inkijkje in een jarenlange worsteling van mezelf. Waarom ik deze blog schrijf vraag je je nu misschien af? Ik zie het als een stukje verwerking, een afsluiting van een periode én al help ik hier maar één iemand mee, op welke manier dan ook, dat is mij heel veel waard.

Al op heel jonge leeftijd was ik mij bewust van het feit dat ik in een rolstoel zat en dat mensen in mijn omgeving daardoor ‘anders’ naar mij keken. Wie was dat dromerige, verlegen, stille meisje in dat rare karretje zullen mensen vast vaak gedacht hebben.

Vroeg kreeg ik al het gevoel, door mijn idee dat ik anders te was, dat ik mezelf moest bewijzen. Altijd voelde het alsof ik op mijn tenen moest lopen, alsof ik nét een beetje meer dan mijn best moest doen en dan kon ik het toch ook altijd net niet bij benen.

Ik was heel vaak teleurgesteld in mezelf en met die teleurstelling bevestigde ik vaak mijn eigen gevoelens, dat ik dus inderdaad ‘anders’ was. Een gezond kindje kon immers al die dingen wel (bijvoorbeeld in de zandbak spelen, bij vriendinnetjes thuis spelen, met vriendinnetjes naar het zwembad) en mijn rare lijf liet me keer op keer in de steek.

Jarenlang heb ik het gevoel anders te zijn door mijn handicap en er niet bij te horen vastgehouden. Ik kon mijn handicap niet los zien en dacht dat iedereen mij raar vond door die handicap. Ik kon er eigenlijk niet mee omgaan.

Het gevoel werd nog heftiger toen ik in mijn tienerjaren erachter kwam dat ik waarschijnlijk op vrouwen viel. In een rolstoel zitten én op vrouwen vallen? Dat kón toch niet? In mijn ogen was dit op dat moment het allerergste, het meest verschrikkelijke, wat mij kon overkomen. Hoeveel pech kon ik hebben? Verkering krijgen met die kl*te rolstoel erbij leek me al een onmogelijke opgave maar dan moest het ook nog een vrouw zijn.. hoe dan?

Uren heb ik op mijn kamer zitten huilen en me bovenal heel eenzaam gevoeld. Voor mijn gevoel kon ik nergens terecht met mijn ‘probleem’. Ik kende niemand die met dezelfde gevoelens worstelde en dacht dat ik de enige was. En bovenal vond ik dat ik me niet moest aanstellen en dit zou heus allemaal wel weer over gaan (what was I thinking?).

Heel lang heb ik er zo min mogelijk over nagedacht, soms liet ik het gevoel en de gedachtes weer even toe, om ze vervolgens weer keihard weg te drukken. Ik was zo ontzettend teleurgesteld in mezelf. Waarom maakte ik het mezelf zo moeilijk? Waarom kon ik niet gewoon ‘normaal’ zijn? Waarom moest ik nou dubbel anders zijn?

Een hele poos heb ik geen gevoelens willen hebben voor wie dan ook maar na iets wat door moest gaan voor een relatie met een vrouw, wist ik het zeker. Er was geen weg meer terug. Toch bleef er bij mij iets knagen, dat sterke gevoel dat ik niet anders wilde zijn. Als ik maar hard genoeg mijn gevoel zou negeren, dan zou het toch wel over gaan?

Ik probeerde, uit wanhoop, een relatie aan te gaan met een leuke, lieve jongen en deed heel hard mijn best verliefde gevoelens te hebben voor hem. ‘Helaas’ de vlinders bleven weg, hoe hard ik ook mijn best deed. Ik kon blijven ontkennen wat ik wilde, maar ja, de conclusie: ik val echt op vrouwen.

Het heeft mij daarna nog maanden van worstelen, huilen, eenzaamheid en onzekerheden gekost voordat ik eindelijk mezelf durfde te zijn en open durfde te zijn over mijn geaardheid.

In mijn hoofd was het zo’n groot probleem, terwijl dat het in werkelijkheid niet was. Snel nadat ik het voor mezelf een plekje kon geven ontmoette ik Anja. Zij nam al mijn onzekerheden weg en leerde mij dat ik meer ben dan die rolstoel en ja, dat ik toevallig op vrouwen val, maar who cares? Ik mag er zijn. Mét mijn rolstoel en met mijn liefde voor een vrouw ❤️